Την τελευταία Κυριακή του Νοεμβρίου 1931 (29/11/1931) στις 15:30 μ.μ. πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια των Δημοτικών λουτρών που χαρακτηρίστηκαν ως το πρώτο εκπολιτιστικό έργο της Πρωτεύουσας της Ηπείρου. Στα εγκαίνια παραβρέθηκαν ο Δήμαρχος Ιωαννιτών κ. Δημήτρης Βλαχλείδης με το Δημοτικό Συμβούλιο και τον Πρόεδρο αυτού κ. Γεώργιο Καππά, Σωματεία, Σύλλογοι και η Μουσική του Ορφανοτροφείου. Τον αγιασμό πραγματοποίησε ο Πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης Ιωαννίνων Πανοσιολογιότατος κ. Ευστάθιος.

Το Μάιο του 1933, το Δημοτικό Συμβούλιο συνεδριάζει «Σχετικά με την μελέτη θερμικών και υδραυλικών εγκαταστάσεων και ειδών υγιεινής των Δημοτικών Λουτρών» και αποφασίζει παμψηφεί την εκτέλεση της μελέτης των δημοτικών έργων από τον Δημομηχανικό Α. Αλιέα.

Εγκρίνεται η θερμική και υδραυλική εγκατάσταση τροφοδότησης του συστήματος λουτήρων και νιπτήρων, η εγκατάσταση κεντρικής θέρμανσης και η αγορά προμηθειών ειδών υγιεινής. Τον Σεπτέμβριο 1933 λαμβάνεται απόφαση για τις υδραυλικές και θερμικές εγκαταστάσεις διανομής ψυχρού και θερμού ύδατος και για την προμήθεια ειδών υγιεινής, ηλεκτρικών πολυελαίων και λαμπτήρων, ώστε να ξεκινήσει η κανονική λειτουργία των Δημοτικών Λουτρών. Τον Ιανουάριο, καταγράφεται εισήγηση σχετικά με την επένδυση του δαπέδου των Δημοτικών Λουτρών, σύμφωνα με την πρόταση του Μελίρρυτου, με πλάκες τσιμέντου, χρώματος λευκού ή μαύρου, της Βιομηχανίας Πειραιώς. Η Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου εισηγήθηκε υπέρ μίας νεοσυσταθείσας βιομηχανίας της πόλης των Ιωαννίνων και προτείνει να στρωθεί το κτίριο των Δημοτικών Λουτρών με πλάκες Ιωαννίνων, αφού το κόστος της δαπάνης θα ήταν ακριβώς το ίδιο.

Παράλληλα αποφασίζεται και η κατασκευή περιβόλου πέριξ των Δημοτικών Λουτρών για την προστασία του κτιρίου καθώς και η κατασκευή πλακόστρωτων πεζοδρομίων.

Το 1935, ένα μεγάλο θέμα που έπρεπε να λυθεί ήταν αυτό της παροχής νερού. Οι προτάσεις που προκρίθηκαν μέχρι να πραγματοποιηθούν τα έργα ύδρευσης ήταν να χρησιμοποιηθεί είτε το νερό του φρέατος των Δ. Λουτρών είτε το νερό από το Κέντρο Καλλιέργειας μέσω διοχέτευσης.

Το καλοκαίρι του 1936, οι εργασίες ολοκληρώνονται και λαμβάνονται οι σχετικές αποφάσεις για τον τρόπο λειτουργίας και εκμετάλλευσης των Δημοτικών Λουτρών.

Τα Δημοτικά Λουτρά τέθηκαν σε κανονική λειτουργία τον Δεκέμβριο του 1936. «Έχουν κατασκευαστεί με τελειότατες εγκαταστάσεις και πολυτελή εμφάνιση» κατά γενική παραδοχή. Την εκμετάλλευση των Λουτρών ανέλαβε ο Δήμος Ιωαννιτών με τη σύσταση Ειδικής Προσωρινής Υπηρεσίας, την «Υπηρεσία Εκμεταλλεύσεως Δημοτικών Λουτρών».

Η προσέλευση του κοινού ήταν πολύ μεγάλη, ώστε το 1938 προστέθηκε και νέος προθερμαντήρας θερμού ύδατος. Το ίδιο έτος, τα ολικά έξοδα των Δημοτικών Λουτρών οδηγήσαν στην πρόταση εκμετάλλευσής τους από ιδιώτη και έως τον Απρίλιο του 1941 παραχωρείται το δικαίωμα σε ιδιώτες, με τελευταίο ενοικιαστή τον Α. Καμενόπουλο.

Τον Απρίλιο του 1941 τα Δημοτικά Λουτρά επιτάχθηκαν από τις Ιταλικές και σε συνέχεια από τις Γερμανικές Αρχές, προκειμένου να εξυπηρετούν τις ανάγκες των στρατευμάτων. Σε αυτό το διάστημα ο Α. Καμενόπουλος προστάτευε το κτίριο των Δημοτικών Λουτρών, ως περιουσία του Δήμου, με αποτέλεσμα να κακοποιηθεί και να φυλακιστεί δύο φορές εξαιτίας της στάσης του.

Μετά την απελευθέρωση από τη Γερμανική Κατοχή, επιβάλλεται η αποκατάσταση και επισκευή του κτιρίου των Δημοτικών Λουτρών λόγω της λεηλασίας και της αθλιότατης κατάστασης, στην οποία είχε περιέλθει.

Ο Δήμος πρέπει να αναλάβει την «τέλεια» ανακαίνιση, την επίπλωση και την επισκευή των ζημιών, ώστε να δοθεί πάλι η όψη του σύγχρονου πολιτισμού, καθώς το κτίριο των Λουτρών αποτελεί τον καθρέφτη της πόλης στους ξένους. Για να πραγματοποιηθούν βέβαια αυτές οι επισκευές θα έπρεπε να κλείσουν τα Δημοτικά Λουτρά για ένα μήνα τουλάχιστον.

Παράλληλα, στις αρχές Οκτωβρίου 1950 ο Α. Παλώδιος υποβάλει αίτηση σχετικά με την αξιοποίηση της, εντός του οικοπέδου των Δημοτικών Λουτρών, αποθήκης, παρά το υπό ανέγερση κτίριο του Σταθμού Αυτοκινήτων (20ο ΚΤΕΛ) για ενοικίαση, αφού όμως προηγουμένως μετατραπεί σε Κατάστημα πώλησης Υγρών Καυσίμων και Ειδών Αυτοκινήτων. Το Δημοτικό Συμβούλιο αποφασίζει παμψηφεί την μετατροπή του συγκεκριμένου χώρου σε Κατάστημα, καθώς λόγω της κεντρικής του θέσης θα αποβεί αποδοτικό στοιχείο της δημοτικής περιουσίας. Επιπλέον εγκρίνει την ενοικίαση μέσω πλειοδοτικού διαγωνισμού βάση συγκεκριμένων όρων τους οποίους θα όριζαν οι αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου. Το Συμβόλαιο Εκμίσθωσης του ακινήτου εντός χώρου Δημοτικών Λουτρών αποθήκης, επί της οδού Βασιλίσσης Όλγας παρά το 20ο ΚΤΕΛ στον Α. Παλώδιο, ανανεώθηκε τον Ιούνιο του 1959 για μία πενταετία.

Το Δημοτικό Συμβούλιο αποφασίζει τη σύσταση Νομικού Προσώπου με την επωνυμία «Δημοτική Πινακοθήκη». Προκρίνεται όμως τελικά η διαρρύθμιση της οικίας Μακρή, για τις ανάγκες της στέγασης της.

Τίθεται εκ νέου το ζήτημα των Δημοτικών λουτρών και της παραχώρησης της χρήσης.

Οι αλλεπάλληλες, άγονες δημοπρασίες εκμισθώσεως του κτηρίου και η ανάγκη εκμετάλλευσης του κεντρικού αυτού ακινήτου οδηγούν στην αποδοχή της χρήσης του χώρου μπροστά από τα Δημοτικά Λουτρά, ώστε να τοποθετηθούν τραπεζοκαθίσματα που θα εξυπηρετούσαν την μπυραρία και την ψησταριά που βρισκόταν ακριβώς απέναντι.

Προκειμένου να υπάρχουν έσοδα στο Ταμείο του Δήμου, επιθυμία του είναι η αξιοποίηση ολόκληρου του ακινήτου των Δημοτικών Λουτρών και προτείνεται μέχρι και η κατεδάφιση των λουτρών.

Το Δημοτικό Συμβούλιο αποφασίζει να γίνει εκμίσθωση του Δημοτικό οικοπέδου των Δημοτικών Λουτρών, για οποιαδήποτε χρήση μέσω πλειοδοτικής δημοπρασίας και το Συμβόλαιο Εκμίσθωσης θα είχε ισχύ μέχρι την 15η Οκτωβρίου 1970, με προτεινόμενο το ποσό των 2.000 δραχμών μηνιαίως. Κατοχυρώθηκε τελικά σε ιδιώτη, με μηνιαίο μίσθωμα τις 10.403 δραχμές και ισχύ Συμβολαίου μέχρι την 15η Οκτωβρίου 1970.

Το Σώμα Ελλήνων Αλκίμων υπήρξε οργάνωση νέων, η οποία ιδρύθηκε στη Σμύρνη πριν τη Μικρασιατική καταστροφή και περί το 1922 επανασυστήθηκε στην Αθήνα. Αρχικά είχε μορφή ανάλογη με τις προσκοπικές οργανώσεις. Κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967, μεταβλήθηκε σε προπαγανδιστή της και αποτέλεσε μία από τις πιο δραστήριες, τέτοιου χαρακτήρα, οργανώσεις, έως το 1974 οπότε και διαλύθηκε. Τοπικές Φιλάλκιμες Επιτροπές, υπό την εποπτεία της Γενικής Φιλαλκίμου Επιτροπής/Γεν Γραμματεία Αθλητισμού (Α.Ν. 397/1968), λειτουργούσαν σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας.

Σε έγγραφο της Περιφερειακής Διοίκησης Ηπείρου, Αιτωλοακαρνανίας & Λευκάδας του Σώματος Ελλήνων Αλκίμων (ΣΕΑ), τον Μάιο του 1970, τίθεται το πρόβλημα στέγασής τους. Η εύρεση στέγασης, σε ακίνητα της πόλης, είναι πάρα πολύ δύσκολη και οι απαιτήσεις των ιδιοκτητών, ως προς το ενοίκιο, εξωφρενικές. Το Σώμα αιτείται την παραχώρηση του Δημοτικού Ακινήτου των τέως Δημοτικών Λουτρών ενιαίως ( δηλ. προαύλιο και κτίριο), ώστε να χρησιμοποιηθεί ως Λέσχη των Αλκίμων της πόλης.

Το Δημοτικό Συμβούλιο αποφασίζει την παραχώρηση για την εγκατάσταση του Σώματος Ελλήνων Αλκίμων μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 1970. Απαγορεύθηκε ωστόσο οποιαδήποτε επισκευή καθώς το κτίριο, για την σωστή αξιοποίηση του, χρειαζόταν κατεδάφιση. Το 1971, μετά τη νομική διαπίστωση ότι υπάρχει κώλυμα παραχώρησης του Δημοτικού ακινήτου, άνευ μισθώματος και άνευ δημοπρασίας, προγραμματίζεται νέα δημοπρασία για την εκμίσθωση του δημοτικού ακινήτου των τέως Δημοτικών Λουτρών, στο Σώμα Ελλήνων Αλκίμων. Με την επίλυση των νομικών διαδικασιών και σύμφωνα με σχετική Εγκύκλιο του Υπουργείου Εσωτερικών, ο χώρος παραχωρήθηκε δωρεάν για έναν επιπλέον χρόνο στο Σώμα (Ιούνιος 1971).

Ένα χρόνο περίπου αργότερα, στις 27 Ιουλίου 1972, ο Δήμαρχος κ. Σπύρος Φιλίππου ενημερώνει το Δημοτικό Συμβούλιο πως λίγες μέρες νωρίτερα ο Υφυπουργός Περιφερειακός Διευθυντής Ηπείρου κ. Κωτσέλης, παρακάλεσε για τη μεταφορά του Σώματος Ελλήνων Αλκίμων στο οίκημα κληρονομιάς Β. Πυρσινέλλα, όπου τότε στεγάζεται η Λέσχη Φοιτητών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, με μηνιαίο αντίτιμο 800 δραχμών. Προτείνεται δε, η Λέσχη να μεταφερθεί στο Δημοτικό ακίνητο των τέως Δημοτικών Λουτρών.

Το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε τη δωρεάν παραχώρηση του Δημοτικού ακινήτου στη Λέσχη Φοιτητών του Πανεπιστημίου για ένα χρόνο, με ημερομηνία έναρξης συμβολαίου στις 05/08/1972. Το ακίνητο παρέμεινε μισθωμένο στο Φοιτητικό Σύλλογο Ιωαννίνων για έξι (6) χρόνια.

Παράλληλα όμως, στις 17 Δεκεμβρίου 1975, ο Δήμαρχος κ. Κωνσταντίνος Μπέγκας εισηγείται πως λόγω της κεντρικής θέσης των οικοπέδων Αίγλης, Δημοτικών Λουτρών και Γυμναστηρίου, ο Δήμος οφείλει να τα αξιοποιήσει σωστά, καθώς θα απέδιδαν τεράστια έσοδα. Το Δημοτικό Συμβούλιο αποφασίζει παμψηφεί την διακήρυξη Πανελληνίου Διαγωνισμού, σχετικά με την εκμετάλλευση των τριών αυτών οικοπέδων και προκρίνεται η επένδυση στα δύο Δημοτικά οικόπεδα: της Αίγλης (απέναντι από το σημερινό Δικαστικό Μέγαρο), ώστε να γίνει Δημαρχείο, και των Δημοτικών Λουτρών ώστε να γίνει Εμπορικό Κέντρο.

Το θέμα αυτό συζητήθηκε έντονα τόσο στο Δημοτικό Συμβούλιο όσο και με το Σύλλογο Αρχιτεκτόνων Διπλωματούχων Ανωτάτων Σχολών (ΣΑΔΑΣ). Σχετικά με το Εμπορικό Κέντρο ( τέως Δημοτικά Λουτρά ) το Δ.Σ του ΣΑΔΑΣ θεωρεί πως όταν πρόκειται για ένα δημόσιο κτίριο, σε κεντρικότατο σημείο της πόλης, και με μέγεθος της τάξης των 1.000 τ.μ. πρέπει να η διαχείριση να γίνει μέσω αρχιτεκτονικού διαγωνισμού. Μόνο έτσι μπορεί να εξασφαλισθεί το καλύτερο αρχιτεκτονικό αποτέλεσμα για τη πόλη και για τα συμφέροντα του Δήμου. Μετά από συζήτηση και αξιολόγηση, η εκπόνηση της μελέτης για την κατασκευή Εμπορικού Κέντρου στο οικόπεδο των Λουτρών ανατίθεται στο Γραφείο Μελετών Ο.Α.Ο.Μ – ΕΠΕ – (Γκάρτζος – Γουναρόπουλος – Κωστίκας ).

Παρόλα αυτά, το 1978, το ακίνητο των τέως Δημοτικών Λουτρών χρησιμοποιήθηκε για τη στέγαση των συνεργείων της Υπηρεσίας Υδρεύσεως του Δήμου.

Παράλληλα, από τις 29 Σεπτεμβρίου 1978 και για ένα χρόνο, ο Οργανισμός Ηπειρωτικού Θεάτρου (Ο.Η.Θ.), που ξεκίνησε στα Ιωάννινα το 1976, έχοντας μια σημαντική καλλιτεχνική παρουσία, νοικιάζει μία αίθουσα των τέως Δημοτικών Λουτρών για τα μαθήματα του και τις συναντήσεις του. Παρά την επιθυμία του Ο.Η.Θ., για παράταση της σύμβασης μίσθωσης, για ένα ακόμη χρόνο, η αίτησή του απορρίφθηκε τον Οκτώβριο του 1979.

Ο Δήμαρχος κ. Θεόδωρος Γεωργιάδης, στην εισήγηση του (4 Ιουνίου 1980), αναφέρεται στις απόψεις του σχετικά με την αξιοποίηση του Δημοτικού ακινήτου των τέως Δημοτικών Λουτρών.

Τονίζει ότι ο Δήμος Ιωαννίνων θα πρέπει να συμβάλλει στην πολιτιστική άνοδο των κατοίκων της πόλης και να μην σκέφτεται επιχειρηματικά. Ως εκ τούτου, προτείνει τη δημιουργία ενός νεοκλασικού κτιρίου το οποίο θα αποτελεί στολίδι για την πόλη και θα στεγάσει την Πινακοθήκη, αφού η προηγούμενη προσπάθεια δημιουργίας δεν ευοδώθηκε. Την Πινακοθήκη θα μπορούσαν να πλαισιώσουν οι πίνακες του Σωματείου «Φίλοι των Ιωαννίνων», τα αντικείμενα της διαθήκης του Αλέξανδρου Πάλλη, τα βυζαντινά αντικείμενα του Μουσείου και οι προσωπογραφίες των δωρητών και των ευεργετών του Δήμου.

Κάποιοι Σύμβουλοι εναντιώθηκαν στις απόψεις αυτές του Δημάρχου, με επιχείρημα τη στέγαση του Ο.Η.Θ., καθώς και τη μετατροπή του χώρου από αποθήκη για σωλήνες και βάνες σε Πινακοθήκη. Ένα ακόμη επιχείρημα εναντίωσης ήταν οι μελέτες που είχαν πραγματοποιηθεί και είχαν ψηφισθεί για την κατασκευή του Εμπορικού Κέντρου κρίνοντας ότι δεν δικαιολογείται τέτοια αλλαγή σκέψης, για τη χρήση του χώρου.

Ο Δήμαρχος υποστήριξε την άποψη ότι τα έργα που σχετίζονται με την τέχνη και τον πολιτισμό είναι εξίσου σημαντικά! Παρά τις έντονες διαφωνίες, το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε, κατά πλειοψηφία, να διατεθεί το κτίριο των τέως Δημοτικών Λουτρών για τη στέγαση της Δημοτικής Πινακοθήκης, αφού πρώτα διαμορφωθεί καταλλήλως και προστεθεί ένας όροφος. Επιπλέον ανέθεσε στη Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου να εκπονήσει μελέτη προσθήκης ορόφου και διαρρύθμισης του υπολοίπου ώστε να καταστεί κατάλληλο για στέγαση. Το καλοκαίρι του 1980, η Αρχιτεκτονική Μελέτη για τη διασκευή του κτιρίου των Δημοτικών Λουτρών σε Πινακοθήκη, έχει εγκριθεί. Λόγω του τεράστιου χρηματικού ποσού που απαιτούσε η υλοποίηση του έργου, ο Δήμαρχος ήρθε σε επαφή με τον Ιωάννη Καμπέρη ο οποίος δέχθηκε να αναλάβει την εκτέλεση του έργου. Ορισμένοι Δημοτικοί Σύμβουλοι εξέφρασαν τις ενστάσεις τους, όμως ο Δήμαρχος τους διαβεβαίωσε πως λόγω της προθυμίας του κ. Ιωάννη Καμπέρη να δημιουργήσει κάτι αξιόλογο του πρότεινε το έργο της Πινακοθήκης. Έτσι το Δημοτικό Συμβούλιο, στις 25 Ιουνίου 1980, καταλήγει και αποφασίζει, κατά πλειοψηφία, την αποδοχή της δωρεάς του Ιωάννη Σπυρίδωνος Καμπέρη, για την ανακατασκευή και την προσθήκη ενός ορόφου στο κτίριο της Πινακοθήκης (πρώην Δημοτικά Λουτρά). Επιπλέον αποφασίστηκε οι εργασίες να γίνουν σύμφωνα με την Αρχιτεκτονική μελέτη που συντάχθηκε από την Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου, καθώς η ίδια θα ήταν και υπεύθυνη για την επίβλεψη των εργασιών.

Όμως, το θέρος του 1981, το Υπουργείο Πολιτισμών και Επιστημών παραχώρησε το τέως Βασιλικό Περίπτερο για τη στέγαση της Πινακοθήκης των Ιωαννίνων.

Έτσι, προκύπτει η άμεση ανάγκη τροποποίησης της απόφασης και ο Δήμαρχος ζητά τη διακοπή των εργασιών, από τον Ιωάννη Καμπέρη. Λόγω αυτών των εξελίξεων προτείνονται οι εξής δύο σκέψεις:

• Είτε να δημιουργηθεί εκεί ένα παραδοσιακό Δημοτικό ακίνητο
• Είτε να γίνει ένα κτίριο για τη μεταφορά της Βιβλιοθήκης

Το Δημοτικό Συμβούλιο, αποφάσισε ομόφωνα τη μεταστέγαση της Ζωσιμαίας Βιβλιοθήκης. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα βιβλία της Ζωσιμαίας, μετά από πολλές περιπλανήσεις είχαν βρει στέγη, από το 1959, επί Προεδρίας του Μητροπολίτη Κυρού Σεραφείμ, στο κεντρικό κτήριο της Εθνικής Τράπεζας (σημερινό Δημαρχείο), δωρηθέν από την Τράπεζα για στέγαση της Ζωσιμαίας Βιβλιοθήκης. Μετά από έντονες αντιπαραθέσεις και διεκδικήσεις είκοσι ενός ετών, από πλευράς του Δήμου Ιωαννιτών, ο οποίος επιθυμούσε διακαώς να ματαιώσει την εγκατάσταση της Ζωσιμαίας Βιβλιοθήκης, με σκοπό να στεγάσει στο κτήριο τις Δημοτικές Υπηρεσίες του, το 1980, αποφασίζεται η αποδοχή της δωρεάς Καμπέρη, για την προσθήκη ορόφου και την διαμόρφωση του χώρου στο κτίριο των πρώην Δημοτικών Λουτρών, και το οποίο προοριζόταν για την στέγαση Πινακοθήκης.

Μετά και τη θετική εισήγηση του Εφορευτικού Συμβουλίου της Βιβλιοθήκης, επί Προεδρίας του Μητροπολίτη Ιωαννίνων Κυρού Θεόκλητου, παρακαλείται η δωρήτρια Εθνική Τράπεζα να εγκρίνει τη μεταστέγαση καθώς και την αποδέσμευση και οριστική παραχώρηση του ισογείου του Μεγάρου της Εθνικής Τράπεζας για την εγκατάσταση του Δημαρχείου. Τελικά, το κτήριο των πρώην Δημοτικών Λουτρών αναμορφώθηκε και προστέθηκε ένας όροφος, προκειμένου να στεγαστεί η Zωσιμαία Δημόσια Κεντρική Ιστορική Βιβλιοθήκη. Το ακίνητο παραχωρήθηκε στη «Ζωσιμαία εν Ηπείρω Βιβλιοθήκη» με «Πράξη συστάσεως εμπραγμάτου δικαιώματος περιωρισμένης προσωπικής δουλείας δρ. 10.000.000» υπ’ αριθμ. 18539/08-12-1986 του Συμβολαιογράφου Ιωάννη Κων. Λεντζάρη [Πράξις μεταξύ Δήμου Ιωαννιτών (Χαρίλαος Τόλης) & Ζωσιμαίας εν Ηπείρω Βιβλιοθήκης (Θεόκλητος)].